ناخن جویدن بیشتر نشانه تهاجم خفته و اضطراب درونی کودک است. این حالت در بچه های بزرگتر شایعتر است. کودک از این طریق حالت تهاجمی خود را کنترل می کند و بر اضطراب خود چیره شده٬ توجهش را از دنیای خارج قطع و به درون خویش برمی گردد.

     عوامل موثر شامل:

فشار محیط بر کودک٬ کودکی که تحت انضباط شدید قرار دارد٬ هنگام ناتوانی در غلبه بر موانع. گاهی ناخن جوی در اثر تقلید ایجاد می شود. کودک ابتدا تقلید می کند و کم کم بصورت عادت در می آید.کودکان خجالتی و کم رو نیز اغلب دچار این عادت می شوند.گاهی هنگام دندان در آوردن و التهاب لثه ها نیز این عادت در کودکان به وجود می آید.

روشهای جلوگیری:

  • در زمان التهاب لثه ها وسیله ای در اختیار کودک قرار دهید تا وی مجبور نشود برای رفع التهاب از انگشتانش استفاده کند.
  • اگر عوامل محیطی باعث ناخن جوی شده٬ بایستی تا حد امکان سعی نمائید فشار روحی بر کودک وارد نشود و از سختگیری نسبت به او بپرهیزید.
  • نیازهای طبیعی کودک را بشناسید و کاری نکنید که جلوی این نیازها گرفته شود. نیازهایی مثل: بازکردن و خراب کردن وسایل و پریدن و دویدن. کودک نمی تواند برای مدت طولانی بدون حرکت بنشیند. برقراری انضباط شدید برای او فشار روحی ایجاد می نماید.
  • پیش از آنکه از لحاظ بدنی آمادگی یابد از او انتظار کنترل دفع ادرار را نداشته باشید.
  • هرگز او را بدلیل ناخن جویدن مورد تمسخر قرار ندهید.
  • دائما به تذکر ندهید و ایراد نگیرید.
  • سعی کنید وقت بیشتری به او اختصاص دهید تا تنها نماند. او را به شرکت در فعالیتهای مختلف تشویق کنید.